Nizina Środkowomazowiecka to najniżej położona część Nizin Środkowopolskich.
Położona jest u zbiegu dolin rzecznych środkowego dorzecza naszej największej rzeki – Wisły.
Budowa geologiczna
Rysy współczesnej rzeźby terenu Niziny Środkowomazowieckiej powstały w efekcie działalności lądolodów ze zlodowacenia północnopolskiego. W miejscach, w których lądolód się zatrzymywał powstały wały morenowe. Przebiegają one równoleżnikowo, mają postać niewielkich, niezbyt licznych pagórków. Przedpola wałów morenowych to obszary mające wyrównaną powierzchnię, często jest ona przykryta piaskami sandrowymi. Na Równinie Łowicko-Błońskiej i Równinie Garwolińskiej można zaobserwować równiny denudacyjne. Zniknęły wydmy, ich miejsce zajęły torfowiska, lasy sosnowe, liściaste i mieszane oraz łęgi i olsy.
Strefa klimatyczna
Nizinę Środkowomazowiecką zaliczono do mazowiecko-podlaskiej strefy klimatycznej. Wiosna jest tutaj późna i krótka, a zima długa i chłodna. Zima charakteryzuje się także trwałą pokrywą śnieżną. Zachodnia część niziny należy do najcieplejszych, wschodnia oraz północno-wschodnia jest najzimniejsza.
Sieć rzeczna
Nizina Środkowomazowiecka ma gęstą sieć rzeczną. W jej części środkowej spływają do Wisły wody Pilicy, Bzury, Narwi, Wkry i Bugu. Źródła wszystkich rzek, które płyną przez nizinę mają swoje źródła w innych regionach Polski.
Parki narodowe i krajobrazowe
Ochroną została objęta między innymi Puszcza Kampinowska. Pozostałości dawnych puszcza zachowały się także pomiędzy Żyrardowem a Skierniewicami. Jednym z parków krajobrazowych na terenie niziny jest Bolimowski Park Krajobrazowy utworzony w Puszczy Bolimowskiej. Dla ochrony innych cennych obszarów utworzono także Kozienicki Park Krajobrazowy oraz Mazowiecki Park Narodowy.
Nizina Środkowomazowiecka zajmuje powierzchnię ponad 13 tysięcy kilometrów kwadratowych. Swoim zasięgiem obejmuje 9 mniejszych regionów. Główne miasta niziny to: Warszawa, Puławy, Pruszków, Otwock, Żyrardów, Skierniewice, Łowicz. Rzeźba terenu jest słabo urozmaicona.
