Wyżyna Mongolska jest jednym z najbardziej izolowanych obszarów na Ziemi. Położona w Azji jest rejonem bardzo rzadko zaludnionym.
Przyczynił się do tego brak rozgałęzionej sieci rzecznej oraz ubogi świat flory i fauny.
Dokładne położenie
Wyżyna Mongolska jest olbrzymim obszarem; jej powierzchnia wynosi około 3 000 000 kilometrów kwadratowych. Położona jest w centrum kontynentu azjatyckiego na terytorium Mongolii i północnych Chin. Od wschodu zamyka ją łańcuch górski Wielki Chingan, od północy otaczają ją Góry Jabłonowe i Sajan, a od południa Qilian Shan. Na zachodzie wyżyna graniczy z głębokimi, rozległymi kotlinami – Dżungarską i Kaszgarską. Tereny wyżynne na północnym zachodzie przechodzą w góry Ałtaj.
Sieć rzeczna Wyżyny Mongolskiej
Północne rejony wyżyny należą do dorzecza Selengi i Arguni. Na pozostałych obszarach wody spływają do jezior bezodpływowych i solnisk. Największe zagęszczenie basenów bezodpływowych można obserwować w sąsiedztwie położonej na zachodzie Kotliny Wielkich Jezior. Zdecydowana większość jezior jest pochodzenia tektonicznego.
Pustynia Gobi
Położona jest w południowej części Wyżyny Mongolskiej. Pustynia Gobi leży na wysokości od 900 do 1200 metrów nad poziomem morza. Otoczona jest łańcuchami górskimi. Większa część pustyni to tereny bezodpływowe. Krajobraz składa się głównie z ilastych równin, nagich skał i pokrytych warstwą soli kotlin. Około 3 procent powierzchni pokrywają lotne piaski, które tworzą wydmy. Warunki wegetacji są bardzo trudne, niewiele roślin jest w stanie je wytrzymać. Na pustyni spotkać można więc tylko nieliczne gatunki traw i porosty. Występujące różnorodne skały sprawiają, że pustynia jest bardzo kolorowa.
Mieszkańcy wyżyny
Wyżyna Mongolska zamieszkała jest przez plemiona mongolskie. Dominują wśród nich Buriaci i Chałchasi. Niewielkie grupy ludności chińskiej mieszkają na południowych krańcach wyżyny. Jedyny ośrodek miejski na wyżynie to Ułan Bator – stolica Mongolii. Mieszkańcy wyżyny zajmują się głównie pasterstwem i hodowlą wielbłądów, koni, kóz i owiec.
