Obserwacjami zmian pogody człowiek zajmował się od bardzo dawna. Jednak dopiero żyjący w XVI wieku Galileusz zajął się badaniem ciśnienia atmosferycznego. Prowadzenie bardziej dokładnych obserwacji pogody umożliwiło między innymi wynalezienie przez włoskiego matematyka i astronoma Evengelistę Torricellego (jeden z uczniów Galileusza) barometru- prostego urządzenia służącego do mierzenia ciśnienia atmosferycznego. Współcześnie znane barometry działają w oparciu o różne zasady. Pozwoliło to wyróżnić barometry cieczowe oraz sprężynowe.
Barometr cieczowy
Barometr cieczowy to urządzenie, w którym wykorzystywana jest rtęć. Jest to jedyny znany nam metal, który ma postać cieczy. Wykorzystuje się ją w barometrach z uwagi między innymi na wysoki ciężar właściwy. Jest on znacznie większy od ciężaru wody. Drugim powodem stosowania w barometrach cieczowych rtęci jest fakt, że nie traci ona właściwości charakterystycznych dla cieczy nawet w temperaturze minus 36 stopni Celsjusza. Umożliwia to dokonywanie pomiarów ciśnienia atmosferycznego nawet w duże mrozy. Barometr Torricellego przeszedł wiele przemian. Jedną z jego odmian jest barometr Fortina. Jego nazwa pochodzi od nazwiska jego konstruktora: Jeana Fortina.
Aneroid czyli barometr sprężynowy
W stacjach meteorologicznych o wiele częściej do pomiarów ciśnienia atmosferycznego wykorzystywany jest barometr sprężynowy. Skonstruował go Lucien Vidie. Ten typ barometru nazywany jest także aneroidem. Ma on bardzo prostą budową. To po prostu metalowa, szczelnie zamknięta puszka, w której nie ma powietrza. Kiedy następuje wzrost ciśnienia, korpus puszki kurczy się. W przypadku spadku ciśnienia dochodzi do jej rozszerzania się. Bardzo prosta budowa sprawia, że aneroidy to urządzenia niezwykle tanie. Zaletą aneroidów jest bardzo wysoka dokładność dokonywanych pomiarów.
Zarówno barometry cieczowe (powoli wychodzą z użytku) jak i sprężynowe to urządzenia bardzo proste, tanie i niezwykle dokładne. Mogą być używane wszędzie tam, gdzie konieczny jest pomiar ciśnienia atmosferycznego.
