Pireneje to łańcuch górski, który oddziela Półwysep Iberyjski od reszty kontynentu europejskiego.
Wpłynął on znacząco na historię półwyspu, zadecydował też o odrębności flory i fauny.
Regiony w Pirenejach
Długość tego pasma górskiego wynosi 440 kilometrów. Rozciąga się on od położonej nad Oceanem Atlantyckim Zatoki Biskajskiej po śródziemnomorskiej Zatoki Lwiej. W środkowej części łańcucha znajduje się jego najwyższy szczyt – Aneto (3404 m n. p. m.). Cały łańcuch jest podzielony na trzy najważniejsze regiony:
– Pireneje Zachodnie;
– Środkowe;
– Wschodnie.
Pireneje Zachodnie to średniowysokie góry, które zostały zbudowane w przeważającej mierze ze skład osadowych. Nie brakuje tutaj licznych zjawisk krasowych. Klimat tej części pasma kształtuje powietrze napływające znad oceanu, jest więc bardziej łagodny niż w pozostałych regionach. Pireneje Środkowe zbudowane są głównie ze skał krystalicznych. Szczyty mają bardziej urwiste ściany, są też wyższe niż w Pirenejach Zachodnich. Rozległe doliny i cyrki lodowce to najbardziej charakterystyczne cechy Pirenejów Środkowych. Część wschodnia pasma zbudowana jest z paleozoicznych skał osadowych.
Flora i fauna
Ten region Europy ma zupełnie odmienny świat przyrodniczy. Działalności człowieka nie sprzyjały warunki naturalne, stąd też przyroda Pirenejów pozostała w stanie niezmienionym do dzisiaj. Najniższe partie gór zajęte są przez lasy bukowe i oliwne. Do wysokości 400 metrów nad poziomem morza w części wschodniej występują gaje oliwne i makia. Nad nimi rosną lasy iglaste. Nad granicą lasu rozpościerają się łąk. Świat zwierzęcy jest reprezentowany przez bardzo bogatą populację żbików, kozic, żenet, dzików. Wśród ptaków jest duża populacja orłosępów i orłów. Niegdyś na terenie Pirenejów żyła duża populacja niedźwiedzi brunatnych. Na skutek jednak niekontrolowanych polowań i kłusownictwa zachowało się tylko kilkadziesiąt osobników. W centralnej części pasma utworzonych zostało szereg parków narodowych. Jednym z nich jest Park Narodowy Ordesa.